Het Zuiden van het Noordereiland

Terug in Rotorua stapte Hein en ik in een nieuwe bus richting het zuiden.   Maar voordat het avontuur in het Zuidereiland begon, eerst het zuiden van het Noordereiland :-))).

De eerste stop van dit avontuur was Lake Aniwhenua. Dit was een culturele stop waarbij we ontvangen werden door de leider van de plaatselijke Maoristam. Allereerst liepen we het bos in waar resten van vroeger te vinden zijn. Die resten bestaan o.a. uit graveringen in de rotsen die Maori's lang geleden maakten. Met die tekeningen vertellen zij hun verhaal. Helaas tekenden mensen in de afgelopen jaren over en door de oude graveringen heen. De huidige Maori community doet er alles aan om dit stukje historie weer in originele staat te brengen. Evenals de bossen en de omgeving waar in de afgelopen jaren veel gekapt is. 

Toen we aankwamen bij onze slaapplek verzamelden we in de keuken, alhoewel eigenlijk buiten de keuken. Ons eten werd namelijk onder de grond gekookt. Ze pakten het eten in en legden het vervolgens in een gat in de grond met hete kolen en zand er over heen. Drie uur later was het eten klaar. Ik was heel benieuwd!  In die drie uur vermaakten wij ons met een potje ongeorganisseerd volleybal. Zo leerden we de mensen uit de bus kennen. Iedereen ging met iedereen om. Het was onwijs gezellig. Het kwam dus wel goed met deze groep!! 

Na het volleyballen was het tijd om te eten. Spannend, want eten dat je onder de grond kookt klinkt toch een beetje raar. Geloof het of niet, het was het lekkerste eten dat ik in al die tijd gegeten heb. Heerlijk. Daarnaast was het speciaal omdat de gastvrouw oprecht dankbaar was dat wij er waren. Onze aanwezigheid hielp hun community met het terugbrengen van de omgeving in de originele staat, de kinderen om naar school te gaan en meer van dit soort zaken. Het voelt fijn als je zo je bijdrage levert en je de waardering en het resultaat ziet. Anders dan de eerdere culturele  stop waarbij het toch allemaal draaide om de toeristen en commerciëler was opgezet. Ook hier praatten we met enkele Maori's uit de community. Wat opviel is dat de grote lijnen van de cultuur hetzelfde zijn, maar dat iedere community er zijn eigen draai aan geeft. Wat ook logisch is eigenlijk! Ja Lake Aniwhenua was een mooie ervaring.

Na een nachtje slapen in een overheerlijk bed reden we richting Taupo. Hein stapte hier helaas de bus uit om een paar dagen in Taupo te blijven. Gelukkig had ik tijdens het volleyballen kennis gemaakt met een hele groep leuke mensen Camiël, Martijn en Janneke uit Nederland,  Ching en Jeff uit Canada, Lisa uit Oostenrijk, Victoria uit Brazilië, Hakim uit Marokko, Yuri uit Rusland en Dudu uit Frankrijk. Ook wij stapten uit in Taupo, alleen om boodschappen te doen. Dat duurde alleen zo lang dat we uiteindelijk drie kwartier later dan de bedoeling was terug waren bij de bus. Al hoe wel, waar de bus had moeten staan. De bus was weg!! Shit! Gelukkig bleek dat de bus alvast andere mensen op pikte om vervolgens ons te komen halen. Oeps!! Eenmaal in de bus reden we over smalle bergpaden waar de weg bestond uit grind en sommige delen waren ingezakt of gewoon waren weggegleden de afgrond in, naar het Blue Duck Station in Whakahoro. Een plek in the middle of nowhere, afgezonderd van de buitenwereld. 

In de middag wandelden we via een lang zandpad naar een waterval. Het idee was om te gaan zwemmen, ondanks dat het niet warm was. Bij de waterval aangekomen bleek dat dit niet kon. De stroming naar de volgende waterval was te sterk en daarnaast was het water bruin en was het toch wel erg koud. Geluk dus eigenlijk dat het niet kon. Op de weg terug werd het ineens slecht weer. Een flinke regenbui kwam naar beneden zetten. Het zandpad veranderde in een glibberig modderbad en onze kleren waren binnen no time doorweekt. We hadden nog een flink stuk te gaan toen een golfkarretje onze kant op kwam racen. De eigenaresse van het Blue Duck Station kwam ons even ophalen. Met z'n allen in het golfkarretje racete ze terug, over hobbels, door kuilen vol water en langs de mensen die al dichter bij het eindpunt waren. Omdat wij achteraan liepen werden wij blijkbaar als eerste opgepikt. De eerste zullen de laatsten zijn zeggen ze toch? Hihi...

Die avond klaarde het op. Bij het kampvuur besloot onze buschauffeur dat, om te voorkomen dat mensen de rest van de reis te laat kwamen, de twee die in Lake Taupo als laatste de bus in stapten een opdracht moesten doen. Niet veel later liepen Martijn en Jeff in het pikkedonker in hun zwembroek in de varkenswei om een varken te vangen en vervolgens te zoenen. Helaas waren de varkens niet in de wei, maar twee jongens door de varkenspoep zien rennen met alle oeh, ie en aah's die daar bij mee kwamen was grappig genoeg:-))).

Na een goede nachtrust, die 'helaas' veel te vroeg eindigde reden we 's morgens vroeg naar het Tongariro National Park. Dit is het park waarin Mount Doom, of te wel Mordor, ligt: de bekende berg van Lord of the Rings. Hier stond ons een lange, zware maar o zo mooie hike te wachten: de Tongariro Alphine Crossing. De hike, van maar liefst 19.4 km, staat bekend als een van de mooiste, al dan niet DE mooiste hike, ter wereld. Voordat we aan de hike begonnen werd ons verteld dat het een zware hike was en je een goede conditie moest hebben om de hike te kunnen doen. Hm.... Goede conditie? Ik? Ehmmmm... Ik maakte me een beetje zorgen. Ik heb wel conditie, maar om nou te zeggen goed? Toch besloot ik de hike te doen, je bent immers niet voor niks daar, en dus werd ik in een echt hikersoutfit gestoken: wandelschoenen, regenbroek, thermoshirt, fleecetrui, regenjack en alles wat ik zelf nog aan had. Ik voelde me net een michellinpoppetje en had het bloed heet, het weer was namelijk prima, lekker zonnetje, klein wolkje, nauwelijks wind. En zo begonnen we al zwetend aan de hike.  Ik vond het gaaf om op de plek te lopen waar ze een aantal jaar geleden de LOTR opnamen. 

Het eerste stuk was een lang, veelal recht, makkelijk te bewandelen pad.  Daarna volgde de steilen trappen en paden omhoog. Er leek geen einde aan te komen. Hoe hoger we kwamen hoe zwaarder en hoe slechter het weer werd. Toch vond ik het al een hele prestatie. Ik was bijna boven (dacht ik!!) en ik leefde nog. Een goed begin is het halve werk. Top!!! Maar het stijgen leek niet op te houden. Ik was kapot. Ik zweette van de inspanning en was van buiten drijfnat van de mist. En het weer werd maar slechter, slechter en slechter. Harde wind, mist, regen en kou. Ja ik had het stiekem (niet echt stiekem) wel zwaar. Bloedheet maar koud tegelijk. En het mooie uitzicht? De eerste drie meter waren wel cool, verder dan dat zagen we niet!!! 

In het begin liepen we met zijn allen maar al gauw ging iedereen op zijn eigen tempo verder. Wat ook logisch is. Ik had de mazzel om samen met Cam te lopen. Het scheelt als je iemand hebt waar je het gezellig mee hebt. Leuke gesprekken, lol trappen: Time fly's when you are having fun. En dat hadden we zeker. We zwoegden en zweetten verder. Toen was het eindelijk zo ver: we zetten de daling in! Een geluksmomentje haha. En zelfs het weer klaarde op. De zon kwam tevoorschijn en het einde was in zicht. Dubbel geluk dus. Al hoe wel.. Hetzelfde end moesten we ook weer naar beneden. En naar beneden is net zo zwaar als naar boven, al is het op een andere manier zwaar. Daar had ik niet helemaal bij stil gestaan. Gelukkig motiveert het als je weet dat je er bijna bent haha. Toen we uiteindelijk na 7 uur beneden aankwamen was ik helemaal op. Aan de andere kant had ik energie voor tien. Ondanks de zwaarte van de hike en het slechte weer was het een hele bijzondere ervaring, en gezellig! Het biertje, de jacuzzi en de burritos en het comfortabele bed na afloop waren zeer welkom!!!! De blaren en de gezwollen enkels niet zo....

De dag erop maakten we kennis met een Nieuw-Zeelands spel: Gumboot throwing. Of te wel: kaplaarzen zo ver mogelijk weg gooien. Degene die het verste gooit wint. Cam won bij de mannen, ik bij de vrouwen JEEJ :-)). Daarna reden we door naar Wellington, de laatste bestemming van het Noordereiland voor nu. Hier brachten we een bezoekje aan het museum en dansten we in de bar tot we er bij neer vielen.

En toen op naar het Zuidereiland!!!!!!