Saigon

De laatste dag in Ho Chi Minh City wandelde we de hele stad door. Vanaf het hotel liepen we in de richting van de Nhà Thò Huyên Sī, een katholieke kathedraal. Het viel ons op dat het katholieke geloof beïnvloed is door de Vietnamese cultuur waardoor de kerk anders is dan een kerk in Nederland. Niet zozeer door het gebouw, maar de beelden, het wierrook en de altaren e.d.

Vervolgens liepen we door het park, met bonsaibomen in de vorm van draken, richting het paleis. Het paleis konden we niet goed zien vanaf die plek. Maar we waren eigenlijk onderweg naar het War Remnant Museum. We hadden gehoord dat dit een indrukwekkend museum was en dat het een must see is in Ho Chi Minh.

Toen we op het kaartje keken hoe we moesten lopen werden we aangesproken door een Vietnamees. Hij hielp ons oversteken en wees de weg naar het museum. Zelf liep hij met een stok op zijn schouder met daaraan twee emmers. Een met kokosnoten, de ander met frisdrank. Hij legde de stok op Anita haar schouder. Een echt fotomoment. Ik wilde ook (hoe bedoel je ik ben een toerist?), en dus poseerde ik ook met de stok en emmers. We eindigde allebei met een opengesnede kokosnoot in ons hand en een man die zn hand op hield voor geld. Pffff...... beetje jammer, maar ja we hadden wel een leuke foto en wat drinken in de benauwde stad kon ook geen kwaad.

Voordat we naar het museum gingen liepen we nog even langs een pagode en aten we een hapje in een cafe. Daarna bezochten we het museum. Het museum maakte veel indruk op ons. We werden er zelfs wat verdrietig en neergeslagen van. Het hing vol met foto's van de Vietnamese oorlog, maar echt fotos die je eigenlijk niet wil zien. We zagen foto's hoe de Amerikanen de Vietnamezen martelden, vermoorden en er bij stonden te lachen. We lazen verhalen over wat voor manieren van martelen werden ingezet en zagen foto's van verminkte en misvormde mensen en kinderen. En dan te bedenken dat dit nu in de wereld nog steeds gaande is alleen dan op een andere plek en andere groepen. Daar waren we wel even stil van.

Na het museum liepen we in stilte door de stad. Even alles laten bezinken. We liepen o.a. langs de Vietnamese Notre Dame, het operahouse, de people committee hall en de nightmarket. Wat bijzonder was om te zien was het grote verschil tussen het rijke deel van de stad en het minder rijke/ arme deel. Rondom het operahouse waan je je in een stad in Amerika, terwijl, als je een paar blokken verder bent je niet eens in de buurt bent van. Daarnaast is de drukte in de stad ongelofelijk. De geur van benzine en uitlaatgassen, het geluid van ronkende motoren, toeterende bussen en auto's, schreeuwende verkopers en sirenes. En dan was het nog niet eens spitstijd. Tijd om wat meer rust op te zoeken, het blijft immers onze vakantie. We genoten nog even van een voetmassage (een uur voor 4 euro!) en stapten vervolgens de sleepingbus in richting Mui Ne. Een bus met bedden.. ideaal. Alleen wel op Vietnamezen ingesteld... arme Anita. Ach, de volgende dag konden we bijkomen op het strand :-). We hebben niks te klagen, we zijn 'lucky people'!!!